Istoty początku. Żyli, żyją i będą żyć rozpowszechniając swoje przyziemne tradycje i obyczaje godne pożałowania w oczach innych ras. Człowiek jest najbardziej pospolitym osobnikiem istniejącym w Alagaesi. Prowadzi wojny, zajmuje się modlitwą jako kapłan, czy handlem jako kupiec. Jest w nich jednak coś szczególnego, nieprzeciętna wola przetrwania, chęć walki, czasem obsesyjne dążenie do władzy. Udowadnia to Galbatorix który jakby nie patrzeć był kiedyś człowiekiem. Potęga człowieka stale rośnie. Nigdy się nie kończąc. Im mocniej ludzie są przytłaczani bitwami, niszczeni przez głupotę wojny... tylekroć odradza się chociaż jeden który mobilizuje resztę swego ludu do powrotu... do dalszej walki – do kolejnej próby ogarnięcia świata swoimi przekonaniami. Pewność Siebie człowiek zawdzięcza zapewne czemuś więcej, czemuś czego nie zna, choć wierzy że jest inaczej.

Obyczaje.
Wieśniacy z Carvahall nie wyznawali jednej ścisłej doktryny, łączyły ich jednak wspólne przesądy i rytuały, większość związana z odpędzaniem pecha. W czasie swej podróży, Eragon odkrywa, iż wiele z obyczajów religijnych w jakie wierzą ludzie jest zupełnie nie prawdziwe, choć nie bezpodstawne. Ludzie nie mogąc wytłumaczyć sobie zajście pewnych zmian w przyrodzie uzasadniali je swoją wiarą która uzupełniała braki w zdobytej przez nich wiedzy.

•Wieśniacy utwierdzali się w przekonaniu że larwy rodzą się z brudu, podczas gdy w rzeczywistości wykluwają się z jajeczek much.
•Oddawali ofiary w postaci jedzenia, by się nie psuło, nie wiedząc że ich „bożki” nic na to poradzić nie mogą.

Istnieje wiele przykładów sumiennego instynktu człowieka, którym upraszcza bądź świadomie komplikuje sobie życie. Człowiek... to istota przesądna, sentymentalna i jak nasz bohater niejednokrotnie się przekonał – zmienna w przekonaniach.